دوچرخه ی مورد علاقه ام را از روی سریر کنار می دارم. چرخ هایش زردند و کالبد اش قزل. دو سال و شقه است که بوسیله همین شکل باقی الباقی است، عاری هیچ تغییری.
از او می پرسم: « این حرکت دورانی تغییر نکرده است. به پندار همین، من همواره او را دوست می دارم. آدم ها دگرگونی می کنند، این طور نیست؟»
او بوسیله گل خود آب می دهد و می گوید: «بله، دگرگونی می کنند. غیرممکن است که تغییر نکنند. اما انسان ها یک دیگر را با حیات تغییراتِ هم خویش می دارند.»
دست افزار های او برایم نوظهور اند، به او می گویم: «اما آدم ها وقتی تبدیل می کنند که دیگر خودشان نیستند. چنانچه دوچرخه ی من تبدیل بوسیله شیء دیگری بشود، باز هم او را دوست خواهم داشت؟»
او لبخند می زند. سرم را نوازش می کند. می گویم: «می دانم، آدم آدم است، مغایرت دارد، یعنی.»
- اگر غلام آب بروم و پیمانه ی یک جوجه بشوم، باز بی قراری مرا دوست خواهی داشت؟
- بله، آن دم می توانم با تفکر مایه تسلی داخل را در آغوش بگیرم.
- اگر به اندازه ی یک قاره مبصر شوم، چه؟
- آن لمحه تو مرا در آغوش خواهی گرفت.
- چنانچه سرخ شوم؟ نه، زرد! نه، اگر فام به فام شوم؟
- باز هم در را دوست خواهم داشت.
- اگر به یک غار، در جنگلی مات تبدیل شوم؟
- درون در پناه خواهم گرفت، این روزها رقیق تنهایم.
- اگر بال های یک پرنده، گردن یک زرافه و پاهای یک وزغ را داشته باشم، بخزم، شنا کنم، راه بروم و پرواز کنم، آن زمان چه؟
- آن لمحه مرا به هرجا خواهی برد، مگر می شود دوستت نداشته باشم؟
او لبخند می زند و برمی خیزد.
به دوچرخه ی خود خیره می شوم. سپس بوسیله او می گویم: «اما چنانچه باز غم تغییر کنم، ته اگر این تغییر باعث شود انسان دیگری بشوم و دیگر نخواهم تو را خودی داشته باشم چه؟»
- آن لحظه من حزن آن قدر تحول خواهم کرد تا دیگر درون را دوست نداشته باشم. درد نمی تواند زنده بماند، می تواند؟»
باورم نمی شود، می گویم: «ولی جز همواره دوستم نخواهی داشت؟»
به جانب باغ می رود. با صدای نرمی می گوید: «تغییر کنم، تغییر کنی، شاید، نمی دانم.»
تصویرگری: محیا ترکمان
درباره این سایت